سیزدَه‌به‌دَر سیزدهمین روزِ فروردین‌ماه و از جشن‌های نوروزیِ ایران است. در تقویم‌های رسمیِ ایران، بعد از انقلاب، این روز روز طبیعت نامگذاری شده‌است و از تعطیلات رسمی است. برخی بر این باورند که در این روز باید برای راندن نحسی، از خانه بیرون روند و نحسی را در طبیعت به‌درکنند. اما برای اثبات اینکه ایرانیان قدیم هم این دیدگاه را داشتند هیچ روایت تاریخی و قابل استنادی وجود ندارد. بعد از سیزده‌به‌در، جشن‌های نوروزی پایان می‌پذیرد.
به‌طور کلی در میان جشن‌های ایرانی جشن «سیزده‌به‌در» کمی مبهم است، زیرا مبنا و اساس دیگر جشن‌ها را ندارد.[۳] در کتاب‌های تاریخی اشارهٔ مستقیمی به وجود چنین مراسمی نشده‌است، اما در منابع کهن اشاره‌هایی به «روز سیزدهم فروردین» هست.
گفته می‌شود ایرانیان باستان در آغاز سال نو پس از دوازده روز جشن‌گرفتن و شادی‌کردن که به یاد دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را که روز فرخنده‌ای‌ست به باغ و صحرا می‌رفتند و شادی می‌کردند و درحقیقت با این ترتیب رسمی بودن دورهً نوروز را به پایان می‌رسانیدند.
هیچ سندی وجود ندارد که مردمان نسل‌های پیشین از نحسی «سیزده» سخن گفته باشند. شاید در یکی دو سدهٔ اخیر، به دلیل اینکه عدد ۱۳ در برخی دین‌ها و فرهنگ‌ها بدشگون پنداشته می‌شود، در ایران نیز این توجیهِ بی‌پایه را به سیزده‌به‌در افزوده باشند.
از قدیم نمادگرایی به گونه ای آشکار در هنرهای مشرق زمین خصوصا هنرهای ایران و به ویژه هنر فرش از خصایص زیبایی شناسی آن به شمار می رود، اما به هرحال در مواردی ویژگی طبیعت گرایی را نیز شاهدیم. بنابراین تاثیر مکتب گرایی بر زیبایی شناسی فرش درخور تامل است.
بررسی و تجزیه و تحلیل اسناد مکتوب و تصاویر نقوش فرش تایید کرده اند که نوعی طبیعت گرایی بر هنر فرش ایران اثرگذار بوده است.
روند طبیعت گرایی در فرش ایران دوران اسلامی با هنر عرفی و درباری شکل گرفته و از دوره صفویه به بعد حرکت خود را آغاز کرده است و این مسیر تا دوره ی قاجاریه با توجه بیشتر به مبانی اخلاقی و فرهنگ اسلامی ادامه می یابد و از آن پس طبیعت گرایی غربی تاثیرگذار تر بوده است.
طبیعت گرایی از گذشته تا کنون در نقش په ی فرش های ایرانی به چشم می خورد که از طریق یکی از 3 شیوه ی زیر به وجود می آیند:
1. بازنمایی یا شبیه سازی واقعیت عینی یا حقیقت فراعینی
2. بیان نمادین واقعیت عینی یا حقیقت فرا عینی
3. ارائه تجریدی و انتزاعی واقعیت عینی یا حقیقت فراعینی